.

زهرا همان که در سحر آفریدنش

گفته خدا تَبارَکَ بر وجه أحسنش

 

زهرا همان که بر دل پیغمبر خدا

جان دوباره می دهد از شوق دیدنش

 

از ابتدای خلقت خود از همان ازل

دارد نگین عشق علی را به گردنش

 

دیگر از این چه مرتبه ای با شکوه تر

باشد بزرگ کرب و بلا طفل دامنش

 

«حَتَّی تَوَرَّمَتْ قَدَمَاهَا» حکایتی ست

از عاشقانه های سحرهای روشنش

 

بی شک منا و مکه دگر مُحرمی نداشت

پنهان نبود اگر ز نظر خاک مدفنش

 

روز حساب توشه‌ی ما عشق فاطمه ست

ما را بس است خوشه ای از فیض خرمنش

 

شرح فضائلش همه عین عبادت است

تکریم پایداری و حلم و شهادت است

 

آمد که روشنی بدهد آفتاب را

بخشد به چشم تار جهان نور ناب را

 

باران و رود و چشمه‌ و دریا به نام اوست

مهریه اش نموده خداوند، آب را

 

اصلاً تمام جنت و دوزخ به دست اوست

داده به او شفاعت روز حساب را

 

از سرّ نام «فاطمه» این نکته روشن است

برداشته خدا ز محبش عذاب را

 

با آیه های روشن عمر شریف خود

تفسیر کرد سوره به سوره کتاب را

 

حتی به پیش سائل أعمی محال بود

بردارد از مقابل چهره نقاب را

 

بی حرمتی به ساحت قدسی فاطمه ست

هر کس که زیر پا بگذارد حجاب را

 

آری برای فاطمیون این وقار ماند

با نور چادری که از او یادگار ماند

 

هر دختری که اُمّ أبیها نمی شود

هر مادری که مادر دنیا نمی شود

 

نور تمام عالم امکان به روی هم

یک جلوه نور چادر زهرا نمی شود

 

وقتی که اختیار دو عالم به دست اوست

محشر بدون فاطمه بر پا نمی شود

 

یعنی که بی ولایت او هیچ طاعتی

اذن ورودِ جنت الاعلی نمی شود

 

فردا به قله های سعادت نمی رسد

هر کس دخیل چادر زهرا نمی شود

 

حبل المتین شیعه نخ جانماز اوست

بی او گره ز کار کسی وا نمی شود

 

می افتد از نگاه پر از مهر فاطمه

هر کس فدائیِ ره مولا نمی شود

 

دینی که رفت سمت تزلزل پس از نبی

بی انقلاب فاطمه احیا نمی شود

 

آغاز کرد یک تنه، تنها، قیام را

معلوم کرد حرمت خون امام را

 

وقتی که هست چهره‌ی حیدر مطاف او

در خانه است مسجد او اعتکاف او

 

آئینه شد که جلوه کند عصمت خدا

معنا گرفت روح عفاف از عفاف او

 

چرخ تمام ملک و مکان سنگ آسیاش

سر رشته‌ی زمین و زمان در کلاف او

 

در پیش چشمهاش چه دنیا حقیر بود

بوده به بوریا و سفالی کفاف او

 

چیزی نخواست فاطمه از ثروت جهان

یعنی بس است پیرهن دستباف او

 

آن بانویی که سایه‌ی او را کسی ندید

یک روز شد مدینه محلّ مصاف او

 

وقتی که دید بسته شده دست کعبه اش

آمد به کوچه جان بدهد در طواف او

 

از چشم اهل فتنه گرفته ست خواب را

معلوم کرد معنی فصل الخطاب را

 

باغ حضور غرق گل یادِ فاطمه ست

روح نماز و مسجد و سجاده فاطمه ست

 

تنها مدینه نه، همه‌ی عالم وجود

روشن ز سجده های سحرزاد فاطمه ست

 

آنکس که در نهایت اخلاص و بندگی

ایمان به پای چادرش افتاده فاطمه ست

 

آن بانویی که بعد نبی با حماسه اش

درس وفا به اهل ولا داده فاطمه ست

 

قبرش اگرچه شمع و رواقی نداشته

قم، تا ابد مدینه‌ی آباد فاطمه ست

 

یعنی به پای بوسی آئینه اش بیا

آه این ضریح پنجره فولاد فاطمه ست

 

هستی ماست نوکری اهل بیت او

خیرالعمل محبت اولاد فاطمه ست

 

این انقلاب جلوه ای از انقلاب اوست

بی شک «امام» هدیه‌ی میلاد فاطمه ست

 

این انقلاب فاطمی است و حسینی است

با رهبری که آینه دارِ خمینی است