.

عالمی سوخته از آتش آهِ من و توست

این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست

غربتم را همه دیدند و تماشا کردند

بی پناهی فقط انگار پناهِ من و توست

کوچه آن روز پر از دیده ی نامحرم بود

همه ی روضه نهان بین نگاهِ من و توست

صورت نیلی تو از نفس انداخت مرا

گرچه زهرای من این اول راهِ من و توست

آه از این شعله که خاموش نگردد دیگر

آه از آن روز که بر نی سر ماهِ من و توست