تا نغمه ی "حسین" نوایش به ما رسید
دادی زدیم و لطفِ خدایش به ما رسید
زخم هزار نیزه و خنجر به او رسید
اجر و ثواب کرب و بلایش به ما رسید...
(رضا قربانی)
یه عاشقی میگفت : اسارت و ارباً اربا شدن و سر بریدنش نصیب آل الله شد و کربلایی شدن و مداح شدن و شاعر شدن و نوکر شدنش نصیب ما...
عازم حرمم، حلال بفرمایید...
سلام بر تو که اسطوره ی حجاب شدی
جواب های سؤالات بی جواب شدی
سلام بر تو که در آسمان علم و ادب
شعاع نور شدی مثل یک شهاب شدی
به خاک کشور ایران دو نور تابان شد
رضا چو شمس شموس و تو آفتاب شدی
برای یاری دین و امام عصر خودت
شبیه عمه ی خود پای در رکاب شدی
ز بس که دست کریمت گره گشایی کرد
برای نام کریمه تو انتخاب شدی
برای شأن تو این واژه تا ابد کافی ست
رضا حسین شد و زینبش حساب شدی
خدا کند بنویسی مرا به نوکری ات
تو دختری ولی عالم فدای مادری ات
تا کی به تو از دور سلامی برسانم
از تو خبری نیست برادر نگرانم
در میزند اینبار کسی...از هیجانم
شاید که تو برگشته ای ، ای پاره جانم
یک روز به یعقوب اگر جامه رسیده
حالا به من از سوی رضا نامه رسیده
ای کاش که از تو خبری داشته باشم
در آتش عشق تو پری داشته باشم
باید به خراسان سفری داشته باشم
در راه به قم هم نظری داشته باشم
با خاطر آسوده بمان چشم به راهم
یک قافله محرم بخدا هست سپاهم
آمدی و بهشت را با خود
به دل این کویر آوردی
کوثرانه قدم زدی در شهر
خیرهای کثیر آوردی
آمدی و مشام هر کوچه
پر شده از شمیم احساست
یادگاری مادرت زهراست
عطر نام تو، نفحه‌ی یاست
مهربانی کریمه ای خانم
بانوی بی بدیل معصومه
التماس قنوت گریه ی من
الدخیل الدخیل معصومه
شرف الشمس شهر قم هستی
از تبار و ذراری خورشید
پای درست ملائکه حاضر
ای پناه مراجع تقلید
ای سایه یِ بالا سر ِ خواهر، برادر
ای جانِ از جانِ خودم بهتر، برادر
خواهر همان احساس مادر بر برادر
دارم برایت می شوم مادر، برادر
ای سوره چشمی بر من ِ آیه بیانداز
یعنی نگاهی هم به همسایه بیانداز
یک بار ِِ دیگر بر سرم سایه بیانداز
بر خواهرانش سایه دارد هر برادر
آنقدر آمدند و گرفتارتان شدند
خاک شما شدند و هوادارتان شدند
زیباترین اهالی دنیای عشق هم
یوسف شدند و گرمی بازارتان شدند
لطف شماست اینکه تمامی انبیا
بالاتفاق سائل دربارتان شدند
آنها که پای منت چشم کریمتان
بی سر شدند تازه بدهکارتان شدند
این بالهایی که زیر بت عشق سوختند
خاک تبرک در و دیوارتان شدند
نفرین به آنکه مهر تو را سرسری گرفت
یا آنکه حاجت از حرم دیگری گرفت
ای قبله حرم، حرمِ سامرای تو
بیت الولای دل حرم با صفای تو
قرآن یگانه دفتر مدح و ثنای تو
روح ملک کبوتر صحن و سرای تو
آیینۀ جمال خداوند سرمدی
فرزند پاک چار علی، سه محمدی
دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را
نگاهی باز می گیرد سر راه نگاهم را
کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را
که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را
من امشب حاجی این قبله این قبله نما هستم
من امشب بندۀ مولای سر من رئا هستم
پَرِ شکسته به بالا نمی رسد هرگز
تلاش می کند اما نمی رسد هرگز
کبوتری که هوایی نشد در این وادی
به آسمان تمنا نمی رسد هرگز
اگر اجازه نیاید که تا ابد معشوق
به سوی خانه لیلا نمی رسد هرگز
چنان مقام به عشاق می دهد الله
به فکر مردم دنیا نمی رسد هرگز
مقام و سلطنت و پادشاهی عالم
به پای رعیتی ما نمی رسد هرگز
و بی ولای تو و خانواده ات آقا
کسی به عالم معنا نمی رسد هرگز
بدون گوشه ی چشم تو شیعه در محشر
به خاک بوسی زهرا نمی رسد هرگز
مسیح آل محمد ، مسیح زهرایی
به گرد پای تو عیسی نمی رسد هرگز
پَرَم به شوق هوای تو وا شده آقا
کبوتر تو به سویت رها شده آقا
آسمان در طلوع یک خورشید
میکند روزهای خود تمدید
این چه نوریست در افق پیدا
این چه نوریست نور عشق و امید
در سحر جلوه اش که می گوید
نور او فاطمیست بی تردید
در میان سکوت سرد حجاز
گوش دل یک صدای ناز شنید
خبری آمد از سرادق عرش
گل بریزید فاطمه خندید
پدرش دور خانه می گردد
بر لبش ان یکاد یا توحید
چشم در چشم کودکش دائم
می نماید خدای خود تمحید
تا که دستی برد به گیسویش
هر چه دلداده را کند تهدید
دیدگان حدیث روشن شد
تا که نور جمال او را دید
جبرئیل آمد و تبرک کرد
بال خود را به صورتش مالید
مثل گردونه زمین و زمان
با ملائک بدور او چرخید
او که باشد امیر انس و جان
سومین نسل حضرت سلطان
بچه محل
دنیای با حضور تو زیباست واقعا
قطره کنار چشم تو دریاست واقعا
شاعر به عشق روی شما خط خطی کند!
اینجا قلم به شوق تو برپاست واقعا
در بین واژه های سرودم نزول کن
دفتر بدون نام تو تنهاست واقعا
ای نازنین به یمن قدوم مبارکت
امشب قشنگترین شب یلداست واقعا
تو آمدی ملائکه انگشت بر دهان ...
آری جمال ناز تو زیباست واقعا
تو آمدی حقیقت افسانه ها شوی
مجنون چشم های تو لیلاست واقعا
تو آمدی که عزت و شوکت بیاوری
آری گدای کوی تو آقاست واقعا
خوش آمدی جان جهان و جهان جان
خوش آمدی حضرت آقای مهربان
ز خاک پای تو اول سرشت قلبم را
سپس غبار حریمت نوشت قلبم را
به نور معرفت و رحمت و ولایت تو
بنا نهاد چنین خشت خشت قلبم را
مرا اسیر تماشای چشمهایت کرد
سپس نهاد میان بهشت قلبم را
بدون لطف تو از دست می دهم آقا
میان بازی این سرنوشت قلبم را
هزار شکر که عمریست در هوای توام
اسیر رحمت و فضل تو، مبتلای توام
یا من بزیارته ثواب زیارت سید الشهدا یرتجی :
ای بلندای عشق قامت تو
ای سلام خدا به ساحت تو
خاک بوس سیادت تو زمین
جایگاهت ولی به عرش برین
آسمانی ترین مسافر خاک
قدرو شان تو کی شود ادراک
ای ذراری حضرت زهرا
بنده با ارادت زهرا
افتخارت همین بس ای والا
باشی از نسل سیدالنجبا
بسکه بودی تو فاطمه سیرت
مصطفایی منش علی صولت
آخر
بگو چه چاره کُنم با غم فَراق
آهی
ز حسرت ست فقط همدم فَراق
با
گریه کردن این دلم آرام می شود
یعنی
که اشک بود فقط مرحم فَراق
موی
سپید تُحفه ی هجران دلبرست
یک
عمر می شود سپری یکدمِ فَراق
حالِ
دلم چو زُلف تو پیچیده دَرهَم ست
خسته
شدم در ازای این همه پیچ و خم فَراق
گفتم
که چیست خون جگر ؛ گفت عاشقی
اشک
دل است در سَحَرِ ماتم فَراق
ای
حاجیِ همیشه بیابان نشین بیا
بنشین
شبی کنار منو زمزم فَراق
هجران
به دام رنج و بلا می کِشد مرا
آخر
فُراق کرببلا ... می کُشد مرا
ای منجی
دلهای خزان دیده کجایی
کی
می رسد آن جمعه ی موعود بیایی
ای
نبض زمان ذکر دعای فرج تو
مافوق
مکان در نظر اهل ولایی
کنزُ
الفقرایی و همانند نداری
تو
رحمت موصوله ی احسان خدایی
عیب
از دل ما نیست گرفتار تو هستیم
عیب
است کریمان که برانند گدایی
ای
زائر تنهای سحرهای مدینه
دلسوخته
از روضه ی اُمُّ النُّجبایی
باید
که تقاص دم مظلوم بگیری
چون
منتقم خون امام الشّهدایی
یک
جمعه بیایی همه باشیم کنارت
گر
میل کنی یا که اراده بنمایی
به راه
توست شهادت به از ولادت من
عنایتی
که شود مرگ من شهادت من
گدای
سابقه دارم مرا مران که بود
کرم
سجیّه ی تو، التماس؛ عادت من
هزار
مرتبه ام گر برانی از در خویش
هماره
بر تو فزونتر شود ارادت من
هزار
مرتبه بیماری از سلامت بِه
تو
گر کنی قدمی رنجه بر عیادت من
سرم
فدای قدم های دلبری گردد
که
برده دل زِ من از لحظه ی ولادت من
سعادت
دو جهان بهر من سعادت نیست
تو
گر مرا بپذیری بود سعادت من
به
بندگیِ درت می خورم قسم مولا
که
بر در تو بود بندگی سیادت من
زبان
«میثمی» ام وقف گفتگوی تو باد
که
ذکر توست دعای من و عبادت من
سرنوشت
ما گره خورده به گیسوی علی
از
ازل چرخانده دلها را خدا، سوی علی
او
مع الحق گفت و از آن روز ما را میکُشند
دار
ما خرما فروشان حلقه موی علی
مانده ام
احمد پیمبر بود یا عطار عشق
بس
که سلمان ها، مسلمان کرد با بوی علی
گر
می اندیشی نماز و روزه ات را میخرند
ای
برادر! این تو و این هم ترازوی علی
بیشتر
از برق دَمهای دو سوی ذوالفقار
دوستان
را کشته خَم های دو ابروی علی
هر
که دل خوش کرده در عالم به نام دیگری
یا
علی نشنیده است از سوی بانوی علی
آری
آداب خودش را دارد اینجا عاشقی
ما
و خاک کوی قنبر، قنبر و روی علی
