چشم ناهید گریه کرده به تو
ماه و خورشید گریه کرده به تو
آسمان مدینه از دردت
بسکه رنجید گریه کرده به تو
حال آشفته وضع زارت را
هر کسی دید گریه کرده به تو
زائری که برای کفترها
دانه پاشید گریه کرده به تو
غصه از دست غصه های دلت
زار نالید گریه کرده به تو
سالیانیست دل ما خون است
مثل وضعت نزار و محزون است
او کریم است و بدنبال گدا میگردد
کار صد حاتم طائی بدرش نوکری است
بنویسید به هر خاک بقیع این مصرع
بی حرم ماند بفهمند حسن مادری است
***
من فقیرم،فقیر جود شما
پس بیا و کرم عنایت کن
من گدایی کنم بدرگاهت
تو برات حرم عنایت کن
غصه نخور کبوتر ، دوباره پر می گیری
ایشالا از فاطمه ، اذن سفر می گیری
پر می زنی با گریه ، برای این گداها
از حرم خاکیه ، زهرا خبر می گیری
غصه نخور کبوتر ، تمومی داره دوری
هر طوری باشه باید ، بریم بقیع یه جوری
بریم با بال خاکی ، زائر مجتبا شیم
آخه حسن غریبه ، آخه تا کی صبوری؟
تو خواب دیدم خاک بقیع یه گنبد طلا روشه
توی حرم آینه کاری، با یه ضریح شش گوشه
تو خواب دیدم کبوترا به روی گنبد میپرن
گلدسته های با صفا از زائرا دل میبرن
رو سر درا، اذن دخول ایوونای طلا کاری
صفه برای خادمی، غوغاست برای کفشداری
زندگی بی نگاریعنی چه؟
عشق باشدقرار یعنی چه؟
آنکه عاشق نشد چه میداند
مردن ازعشق یاریعنی چه؟
آسمان آستان معشوق است
انتظارمزار یعنی چه؟
پر زدم سمت شما بال و پرم خاکی شد
پیش رو ، دور برم پشت سرم خاکی شد
آمدم گریه کنم ناله غربت بزنم
دهن نوحه گر و پلک ترم خاکی شد
سر شب آمدم اما به سیاهی خوردم
غصه قبرتو خوردم سحرم خاکی شد
